Zamieszczone w tej ksiazce wspomnienia z dosc juz zamierzchlej przeszlosci okazaly sie nagle bardzo aktualne. Cieszy mnie to jako autora, ale niepokoi jako obywatela i polityka. W tej aktualnosci zawiera sie swoisty paradoks. Napisalem te wspomnienia tak osobiscie, ze czytelnicy uznali je za opowiesc o milosci. Skad wiec jej polityczna aktualnosc? Jacek Kuron, fragment ksiazki Autobiografia Jacka Kuronia to historia o Jacku, polskiej lewicy i opozycji demokratycznej, o Polsce i o nas samych. Tom jest wydaniem krytycznym czterech najslynniejszych tekstów autobiograficznych legendarnego opozycjonisty. Wiara i wina - opowiesc o pierwszych czterdziestu latach zycia Kuronia jest "osobistym wykladem dziejów PRL”. Prywatna historia polskiego socjalizmu przedwojennego jest wstepem do rozprawy o pierwszych latach "nowego porzadku”, entuzjazmie, a potem rozczarowaniu stalinizmem, nadziejach polskiego pazdziernika 1956, wreszcie o desperackim poszukiwaniu przestrzeni wolnosci w Polsce "malej stabilizacji”, które czesc intelektualistów prowadzi na droge otwartej opozycji wobec systemu, a samego Kuronia - do wiezienia. Gwiezdny czas to kontynuacja opowiesci o konsekwentnym trwaniu autora przy lewicowych wartosciach, w innych okolicznosciach i innej formacji politycznej. Demokratyczna opozycja antysystemowa, która pod szyldem KOR, a potem Solidarnosci budowala zalazki polskiego spoleczenstwa obywatelskiego, ukazana jest tu jako realna odpowiedz inteligentów i robotników na patologie spolecznego i politycznego zycia póznego PRL. Dwie ostatnie czesci Autobiografii - Spoko! Czyli kwadratura kola i Moja zupa - to relacja z okresu schylku PRL i dramatów poczatku III RP - wewnetrzny kryzys podziemnej Solidarnosci, dylematy wiezniów politycznych i gwaltowne spory o strategie dzialania wobec systemu, wreszcie?-?paradoksy dzialania dysydentów u wladzy i jednoczesnie ludzi lewicy jako kreatorów polskiego kapitalizmu.