Dzieło Heisenberga wydane w roku 1969 (w Polsce po raz pierwszy w 1987 r.) to inspirujący zapis powstawania nauki pierwszej połowy XX wieku. Autor w bardzo sugestywny sposób opisuje atmosferę towarzyszącą tworzeniu się mechaniki kwantowej i osoby, które w miały w tym swój udział. Pokazuje podejście do działalności naukowej i kulturę pracy badawczej, w których ważną rolę odgrywała nie tylko próba matematycznego opisu przyrody, ale również filozoficzna refleksja nad przedmiotem badań i jego naturą. Sama książka opiera się w głównej mierze na dialogach toczących się między osobami, które miały olbrzymi wpływ na kształt współczesnej fizyki, (Carl von Weizsäcker zwraca uwagę na związek tej formy z dialogami Platona) połączonych z wątkami autobiograficznymi oraz przemyśleniami naukowymi, filozoficznymi i politycznymi. Jakkolwiek pewne fragmenty relacji Heisenberga są poddawane w wątpliwość (kwestia jego zaangażowania w budowę bomby atomowej dla III Rzeszy), myślę, że to nie część historyczna powinna skupiać uwagę czytelnika, ale raczej obserwacja zmiany myślenia i postrzegania rzeczywistości, która towarzyszy powstawaniu nauki, tak jak opisał ją autor. Studenci fizyki powinni być przy tym szczególnie zainteresowani opisem młodości Heisenberga: tym co go interesowało, czym się zajmował, co i jak robił podczas studiów i w trakcie wczesnej pracy badawczej.