Morsztyn uchodzi za najwybitniejszego przedstawiciela polskiej poezji barokowej, ukształtowany przez niego styl tworzenia poezji uznawany jest za najbardziej typowy dla tej epoki na gruncie polskim.

U najsłynniejszego polskiego poety barokowego na próżno będziemy szukać tak charakterystycznego dla epoki rozdarcia wewnętrznego, konfliktów moralnych czy religijnych. Morsztyn to poeta dworski – takie środki artystyczne, jak paradoksy, wyszukane antytezy, zaskakujące koncepty nie służyły mu wyrażeniu treści ideowych (jak było w przypadku Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego czy angielskiego poety Johna Donne’a), lecz stanowiły cel sam w sobie, wyraz poetyckiego kunsztu, popis wirtuozerii artysty.

Zawartosc zbioru wierszy:
Cuda miłości (Karmię frasunkiem miłość i myśleniem...)
Cuda miłości (Przebóg! Jak żyję, serca już nie mając?)
Do motyla
Do swoich książek (Dokąd się, moja lutni, napierasz skwapliwie?)
Do swoich książek (Hola! Już dosyć, dosyć, moja księgo!)
Do trupa
Na krzyżyk na piersiach jednej panny
Na zegarek ciekący
Nadgrobek Perlisi
Niestatek (Oczy są ogień, czoło jest zwierciadłem...)
Niestatek (Prędzej kto wiatr w wór zamknie, prędzej i promieni...)
Pszczoła w bursztynie