Autor „Wilków i orlów” wyglosil kiedys znamienne zdanie: „Kazde skurwysynstwo musi miec jakies granice”. Wypowiedzial je szesc lat temu, zapytany o pewne aspekty zwiazane z pisaniem tej powiesci i ogólny poglad na swiat. Dzis by juz tak lekko tego zdania nie wyartykulowal, bo przekonal sie, iz rzeczone skurwysynstwo wcale nie musi posiadac granic, a udowadniaja to kazdego dnia ci sami ludzie, którzy mienia sie byc zbawcami swiata. Czy jednak istnieje jakis kres podlosci? Na to pytanie kazdy musi sobie odpowiedziec sam.
Opowiesc o wojnie w Czeczenii – wojnie utajonej, ukrywanej przez imperium, ale przez to jeszcze bardziej okrutnej – moze, choc nie musi pomóc w odnalezieniu odpowiedzi. Bohaterowie, zarówno ci reprezentujacy wielkie mocarstwo, jak i ci z niepokornego panstewka, sa jednakowo uwiklani w siec, na która skladaja sie poczucie krzywdy, rozpacz, ból po stracie najblizszych, a przy tym honor, obowiazek i… wszelka mozliwa podlosc. Wojna jest straszna, wojna jest bezlitosna i doskonale potrafi wyrzezbic czlowieka na swój obraz i podobienstwo.
Powiesc „Wilki i orly” przestawia to brutalnie, bez zbednych upiekszen i udawania, ze moze byc inaczej.